De verschrikkelijke treinreis!

Ik wilde gaan vertellen over een dag (zondag) Hanoi, maar ik ga niet vertellen hoe interessant het museum en de tempel waren. Niet hoe leuk het was om door de straten van Hanoi te rijden in een Riksja( zie het filmpje!)  en ook vertel ik niet hoe apart het waterpoppen theater was..

Nee ik ga het hebben over de verschrikkelijke treinreis!
We moesten heel even wachten in een betonnen, vierkant gebouw. Met vieze plastic stoeltjes. Waar wel een hele mooie hardhouten deur zat met allemaal werkjes erin. Dit was het station!
Edwin dacht dat we met een soort van TGV zouden gaan en ik ging er vanuit dat het een oude stinkende boemeltrein zou zijn..
 
We kregen het sein dat we door die mooie deuren het perron op mochten.
Eerst even over een bouwput.. daarna een stuk rails.. weer een bouwputje...een heel stuk betonijzer, weer een stuk wat op een rail moest lijken en zo kwamen we op het perron waar onze... BOEMELTREIN stond. Helaas had ik gelijk.. Normaal niet verkeerd als ik gelijk heb, maar dit keer had ik het echt niet erg gevonden als Edwin een keer gelijk had.
De moed schoot in mijn schoe... Eehh.. Slippers. Maar uiteindelijk in ons privé- coupé gekomen te zijn vonden we het wel weer meevallen. Zag er best romantisch uit zo met een gezellig lampje en ieder zijn eigen stapelbed.
20:20 uur: Vertrektijd!
Er kwam een meneer.. De conducteur?  (Geen idee want de conducteur hadden we bij het instappen al gezien en die was in uniform en deze niet) "TICKETS" zei hij.. Oke die gaven we. Toen wees hij naar de twee stapelbedden en dat we maar met zijn tweeën waren. Ineens begon hij aan een ticket te friemelen. Edwin vroeg wat er mis was; hij verstond ons niet en bleef proberen om er een ticket er af te halen. Probeerde hij nou een ticket te stelen???? Toen ik de camera pakte om dit vast te leggen was het: "Bye Bye" en weg was hij..
De trein begon te rijden. Heel veel geschommel en heen en weer gewieg. "Dit gaat zo over". Toch? 
Niet dus! Het is de bedoeling dat je, in een nachttrein met bedden( lees een plank met wat schuimrubber), gaat slapen. NO WAY!!
Door het geschud en geschommel (en helemaal was het feest als het tegelijk ging), het gepiep van vanalles en nog wat, het geschreeuw van mensen op de gang(een heel dun deurtje van ons verwijdert) hebben er voor gezorgd dat ik met kleding en al (je dacht toch zeker niet dat ik me in mijn slaap tenue  ging hijsen??)  mij in een deken heb gewikkeld en in de houding ben blijven zitten, zodat als er iets zou gebeuren, ik binnen twee seconden op de gang zou kunnen staan. Eigenlijk wilde ik mijn paspoort op mijn buik plakken voor het ergste geval zodat ze meteen wisten wie ik was... Maar dat vond Edwin iets te ver gaan.. Oke achteraf misschien wel. Maar toch.. Ik heb zo vaak gedacht dat we zouden ontsporen!
Door het geschommel krijg je toch last van je blaas.. Oké.. Slippertjes aan.. Schuifdeur open, over wat slapende Vietnamezen stappen, "sorry" , deur open, weer een slapende Vietnamees en ja daar is de wc! Deur open en WEER HEEL SNEL DICHT en terug over al die slapende mensen, "sorry again". Je kan je misschien wel voorstellen hoe zo'n schommelende trein-wc eruit ziet? Bij de meeste is het bezoek niet vlekkeloos verlopen dus zonder maar er over na te denken, terug naar de coupe. Ik hou het wel op!
ONTSPAN!! Dit is vakantie, dit is leuk.. Misschien denk er over een paar weken anders over.. En 3x raden hoe we woensdagavond terug gaan? Inderdaad met diezelfde trein!! Ik heb er nu al buikpijn van.
Vanmorgen kwamen we om 5:45 aan in Sapa, zonder slaap.
Meteen de auto in, ergens ontbijten en gewandeld tussen de rijstvelden.
En nu? Slapen bij het zwembad en morgen en overmorgen genieten van het mooie Sapa!
Voor de moeders Elfrink en Tamming: dit verhaal is compleet verzonnen. We zijn natuurlijk met een Privé-Jet hierheen gevlogen, maar dat was een minder spannend verhaal. Dus maak je geen zorgen!